Zo af en toe moeten we de bakens herschikken, oude en soms opgedrongen gewoontes afschaffen en een nieuwe standaard zetten. De man is de afgelopen jaren ondergeschikt geworden aan de vrouw. De andere sexe wil dat we helpen in het huishouden, iets met de kinderen doen er ook nog voor hun zijn. Langzamerhand werd dat de standaard. Maar gelukkig is er nu het interview met de man der mannen, Robert Oey.
‘Onder de maat’, zo noemt het Ministerie van Landbouw het toezicht op de slachthuizen. ‘Ook durven sommige controleurs van de Nederlandse Voedsel-en Warenautoriteit niet meer bij bepaalde slachthuizen te komen uit angst dat ze worden geïntimideerd of mishandeld.’ Lees het hier. Onder de maat dus, wat mij betreft erg onder de maat en ik zou andere woorden gekozen hebben. Angst voor mishandeling, laten we zeggen bedreiging van een ambtenaar in functie: de rechter weet er wel raad mee.
‘Als de schapen niet vooruit willen, geef je ze maar een knietje’, zegt Lex Thoen, schaapherder in Vockestaert-kudde in de Zoutenveense polder (tussen Schipluiden en Vlaardingen). De bewuste schapen hadden er niet echt zin in, zacht uitgedrukt. Het gras was sappig dus waarom je voort te laten drijven door een stelletje mensen die zonodig aan teambuilding moeten doen? Normaal neem ik met enige reserves deel aan teambuildinguitjes, maar dit was een superdagje met als toetje, spelen voor herdershond.
Ze kwamen allemaal langs, de oude hits van Klein Orkest. De band die vroeger bekend stond als links en het nu misschien nog wel is. Al stroomt het geld natuurlijk binnen. De band speelt iedere keer voor een uitverkocht huis. Nu speelde ze dus in Theater Castellum, een subsidieslurpende organisatie. Volgens veel mensen moet daar geen cent meer heen. Grote kans dat die in het publiek zaten. Ergens best hypocriet. Maar subsidie is een vies woord geworden.
Soms valt het leven als een gevallen spiegel
in duizenden stukjes uiteen.
Maar voor mij geen stofzuiger of
stoffer en blik.
Maar een doosje
om alles veilig in te stoppen.
Ieder stukje en
elk splintertje
van wat eens een spiegel was
reflecteert een beeld,
een herinnering,
een gedachte en straalt liefde.
Kapot?
Wat is kapot als er nog zoveel te ontdekken is
tussen duizenden stukjes?
Soms pak ik een splinter,
zie de weerspiegeling
en dan keer ik terug
naar wat eens was
en diep in mij verder leeft.
Persoonlijk zie ik liever een matige (of slechte desnoods) voorstelling in mijn Theater Castellum dan dat ik me door een oeverloos lang, saai blog van Reinder Koornstra moet worstelen. Zelfs bij een slecht theaterstuk, vind ik altijd wel iets dat me raakt, positief dan wel negatief. Theater is emotie, je eigen ik vinden, ontroerd of geroerd worden en tegelijk is het voor mij een geweldige inspiratie. Dat kan je van Reinder niet zeggen, hij heeft weinig langspeelplaten om te laten horen, al probeert hij wel overal wat verstand van te hebben. Retail, natuurlijk, maar zelfs over afval weet hij een woordje mee te brallen. En ja, zelfs over mijn Theater Castellum heeft hij al jarenlang een volhardende mening.
‘Is dit wat voor je blog?’, vroeg mijn broer na de slowdance waarbij hij mijn meisje inpikte en ik ineens met mijn schoonzus schuifelde. Ik ben geen danser, sterker nog: ik wil geen danser zijn ook. Maar heel soms moet je je over je gebreken heen zetten en iets doen wat je niet wil of kan. Buiten dat was ik nog broodnuchter ook en dat op een Brabants feestje waar het bier rijkelijk vloeide en het bedienend personeel iedereen van een natje voorzag. Met grote regelmaat. 50 jaar waren ze getrouwd en dat is best lang. Op het feest was ik dan ook zeker niet een van de oudste, ik hing qua leeftijd aan de ondergrens. Best eens leuk tegenwoordig.