Als (minister) president ben je niks meer of minder dan een dienaar

Twee oude mannen die al maandenlang grofvuil naar elkaar gooien, en uit die twee bejaarden moet je dan een keus maken wie de grootste (haha) democratie de komende vier jaar mag leiden. Ja, democratie met een haha: want waar republikeinen en democraten goed in zijn, is het proberen te voorkomen dat bepaalde groepen mogen stemmen. One man, one vote zou moeten gelden in een democratie. Niet in de good old USA. Let je even niet op en je bent van de kieslijst verdwenen, vaak onterecht. Dat corrigeren is bijkans onmogelijk.

Wat moet je met een president die niets vertelt over wat hij van plan is met het land? Daar kan je namelijk als kiezer wat mee. Met moddergooien niet, maar dat is nu in Nederland ook aan de gang. Kiezen op basis van emoties en gescheld en niet op toekomstplannen. Want dat wil je als burger, een beter leven dan gister, vooruitgang, een beter milieu of wat je dan ook belangrijk vindt. Voor mijn part wil je een islamvrij land. Gelukkig schrijven ze in Nederland nog wel verkiezingsprogramma’s. Maar wie leest die eigenlijk? Verkiezingen win je op social media, met verrekte weinig inhoud.

Als president van de USA, of als afgevaardigde in de Tweede Kamer, ben je een goed betaalde dienaar van het volk. Niks meer of minder dan een dienaar, een bediende, een ondergeschikte. Alles wat je doet moet ten gunste komen van de mensen die in je land wonen. Met als belangrijkste doel, voorspoed op ieder gebied voor ieder mens. Inderdaad, voor iedere inwoner, want die vertegenwoordig je nu eenmaal.